Strange Guests, Kage Mane Explodes!

Όταν βγήκαμε έξω νιώσαμε και οι δύο μιά αίσθηση ανακούφησης. Είμασταν πλέον στον κατοικίσιμο κόσμο όπου πολύ θέλαμε να ξαναβγούμε. Είχε πολύ καλό καιρό και έτσι αποφάσισα να απολαύσω την ημέρα μου παίζοντας Shougi. Ήταν ένα είδος σκακιού το οποίο ήταν το αγαπημένο μου και δεν έχανα από κανέναν πέρα από τον πατέρα μου. Αμέσως πήγα προς το σπίτι μου για να δω την μητέρα μου. Το σπίτι μας βρισκόταν σε δικό του χώρο μιάς και ήταν φτιαγμένο για έναν σκοπό. Να βάλει την βασιλική οικογένεια των Nara να ζήσει εκεί.

Ο πατέρας μου μου είπε πως θα πήγαινε στον Hokage να τον ενημερώσει για πολλά σημαντικά θέματα. Αλλά το είδα πολύ στενοχωρημένο λες και έγινε κάτι πολύ σοβαρό. Με κοίταξε και μετά έφυγε και πήγε προς το κέντρο της Konoha όπου βρισκόταν και το κτήριο που στέγαζε τον Hokage. Εγώ όπως είπα και πριν κατευθήνθηκα προς το σπίτι μας. Στον δρόμο βρήκα όμως τον Lorik πράγμα που δεν με χαροποίησε και πολύ.
-Βρε βρε... ποιόν έχουμε εδώ? Φίλε άκου γιατί δεν θα τα πάμε καλά. Εσύ είσαι ο χαμένος και εγώ ο νικητής παντού! Να το θυμάσαι...

-Μα πώς?
-Πότε έφτασε?
Ο Jopi μας είχε σταματήσει από το να μονομαχήσουμε και δεν ήταν μόνο αυτό. Βασικά μας σταμάτησε ενώ είχε φτάσει στη μέση και μας είχε πιάσει τα χέρια. Εμφανίστηκε από το πουθενά και δεν ένιωσα την παρουσία του καθόλου. Χωρίς να το καταλάβουμε εγώ και ο Lorik μας σταμάτησε. Τελικά μπορεί να φαινόταν βαρεμένος και άσχετος αλλά κάτι κρύβει και δεν ξέρω τι! Δεν πρέπει να κάνω άσκοπες κινήσεις και ειδικά εναντίον του.

Μόλις το είπα ο Lorik με κοίταξε παράξενα αλλά και με φόβο. Δεν ήξερα τι τον πείραξε αλλά ήταν περίεργο.
-Γιατί με κοιτάς έτσι?
-Είπες πως θα γίνεις επόμενος ηγέτης των Nara?
-Ναι γιατί?
Συνέχισε ένα λεπτό σιγής όταν ξανακούστηκε μιά γνώριμη φωνή.
-Shikamaru!! Έχω τρομερά νέα!!
-Haru! Μα τι έγινε? Φαίνεσαι τρομαγμένη ή είναι η ιδέα μου?
-Δεν θα το πιστέψεις...
-Μα τί έγινε και είσαι έτσι? Πες μου!
-Η μητέρα σου...

-Η μητέρα μου τι?
-Είναι πολύ σοβαρό αυτό που έγινε! Έλα μαζί μου!
Την ακολούθησα. Έτρεχε πολύ γρήγορα και έτσι έδειχνε ότι είχε κάνει μεγάλη πρόοδο στην ταχύτητα. Όμως και εγώ δεν είχα μείνει πίσω. Κατευθηνόταν προς το σπίτι μου.
-Πού πάμε?
-Σπίτι σου!
-Μα γιατί τί έχεις να μου δείξεις?
-Συγνώμη πραγματικά Shikamaru. Αν είχα φτάσει λίγο πιο νωρίς... Λυπάμαι!
Μου είχε έρθει ένα πολύ κακό προαίσθημα γι'αυτό που θα μου έδειχνε.

Φτάσαμε στην εξόπορτα του σπιτιού μου. Εκεί είχαν μαζευτεί πολλοί κάτοικοι της Konoha αι συζητούσανε. Η πόρτα ήταν ανοικτή και ο πατέρας μου φαινόταν μέσα μέσα. Όσοι με κοίταζαν μετά γυρνούσαν το κεφάλι τους προς τα κάτω λυπημένοι.
-Οι οι τί συνέβη εδώ. Δεν έχω καλό προαίσθημα.
Πολλοί έκλαιγαν και μου άνοιγαν το δρόμο για να περάσω και να μπω στο σπίτι. Εκεί βρήκα και τους γονείς της Haru που είχαμε συμμαχία.
-Λυπάμαι Shikamaru-kun.
είπε η μητέρα της και μετά μου έδειξε το σπίτι μου. Εγώ έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να δω τι έγινε και είδα τον πατέρα μου μπροστά από ένα λευκό με κόκκινες κηλίδες σεντόνι.

-Πατέρα..
-Shikamaru. Συγνώμη αλλά έγινε ένα τρομερό πράγμα καθώς λείπαμε!
-Η μητέρα... πού είναι η μητέρα!!
-Είναι... ακ-κριβώς μπροστά μου!
-Μπροστά σου? ΠΟΥ!?
Κοίταξα το σεντόνι. Πρόσεξα ότι οι κηλίδες ήταν αίματος. Μετά κοίταξα και το υπόλοιπο δωμάτιο και πρόσεξα ότι και οι τοίχοι είχαν αίματα.
-Μα τί γίνεται εδώ?
-Σηκώστε το σεντόνι. Πρέπει να δει τι έγινε...
Οι 2 Shinobi που φαίνονταν στενοχωρημένοι σήκωσαν το αιματοβαμμένο πάπλωμα και τότε εμφανίστηκε η μητέρα μου.

Το σώμα της ήταν γεμάτο αίμα και οι πληγές ήταν πάρα πολλές. Ήταν φρικιαστικό να βλέπεις ένα τέτοιο θέαμα. Είχα πάθει σόκ εκείνη τη στιγμή. Δεν ήξερα τι να πω.
-Μη-μητέρα? Μητέρα απάντα! ΑΠΑΝΤΑ!!!!!
Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Δεν ήξερα πως να αντιμετωπίσω αυτήν την κατάσταση. Δεν πίστευα ποτέ πως κάτι τέτοιο θα γινόταν.
-Shikamaru ηρέμησε. Πρέπει να το ξεπεράσουμε μαζί αυτό.
-Σκάσε! Φταίμε εμείς που πέθανε! Δεν έπρεπε να πάμε στην προπόνηση.
-Δεν φταίμε εμείς! Ο δολοφόνος φταίει!
...........
-Δεν ήταν ο δολοφόνος.... ήταν ΟΙ δολοφόνοι!

Όλοι ξαφνιάστηκαν με αυτό που είπε η Haru. Το ίδιο και εγώ. Έτρεξα πάνω της και της έπιασα σφιχτά τα χέρια.
-Τί ξέρεις και πώς!? Πές μου τα πάντα! Σε παρακαλώ!
-Α Shikamaru με πονάς!
Τότε ο πατέρας μου εμφανίστηκε δίπλα μου και με χαστούκισε τόσο δυνατά που με πέταξε κάτω.
-Μην τα βάζεις μαζί της! Και η συμπεριφορά σου είναι ανάρμοστη! Σοβαρέψου επιτέλους!
Ευτυχώς το χτύπημα με συνέφερε και κατάλαβα ότι είμουν σαν ηλίθιος πριν. Δεν πράττω σωστά.
-Συγνώμη Haru! Σε παρακαλώ συγχώρεσέ με!
-Δεν πειράζει Shikamaru! Ξέρω πως νιώθεις αυτή τη στιγμή! Θα σου πω τα πάντα!
Κοίταξα ψηλά έξω σε μιά κολώνα. Πρόσεξα κάποιον να κάθεται πάνω της και να κοιτάζει προς τα δω. Ήταν ο Kyodai από τους Shinon...

Μόλις κατάλαβε ότι τον είδα τότε εξαφανίστηκε πολύ ξαφνικά.
-Ε.. μόλις τελείωσα την προπόνηση είπα να περάσω από το σπίτι σου για να δω αν είσαι καλά και να πηγαίναμε βόλτα. Όμως άκουσα μιά κραυγή και τότε είδα 2 άτομα να βγαίνουν πολύ γρήγορα από το σπίτι σου. Νόμιζα πως θα ήταν φίλοι της οικογένειας. Όταν έφτασα στην πόρτα η οποία ήταν ανοικτή μπήκα και είδα την μητέρα σου σε αυτό το χάλι. Ειδοποίησα τον Hokage και τότε ήρθαν όλοι εδώ. Οι δολοφόνοι φορούσαν κάτι παράξενα ρούχα και κουκούλες οπότε δεν μπορούσα να δω ακριβώς ποιοι ήταν.
-Οι δολοφόνοι ήταν 2? Φορούσαν κουκούλα και παράξενα ρούχα!? Ξέρω ποιοί είναι!!!

-Ξέρεις? Μα πως!?
-Πριν αρχίσουμε την προπόνηση την προηγούμενη μέρα που έβρεχε και γυρνούσα σπίτι είδα αυτούς τους 2 τύπους τους οποίο έθεσα ύποπτους αλλά δεν μπόρεσα να τους ακολουθήσω.
-Shikamaru, Haru!
-Ναι..?
-Πως ήταν οι στολές τους?
-Είχαν κάτι περίεργα σχήματα πάνω σαν ήλιους και πουλιά. Δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς.
-Ναι έτσι ήταν. Ήταν κόκκινες οι στολές τους και τα σχήματα είχαν χρώμα μαύρο.
-Ώστε έτσι... Είναι όλοι Missing-nin. Είναι οργάνωση που έχει φτιαχτεί από Missing-nin. Όμως δεν ξέρουμε τα σχέδιά τους και γιατί ήρθαν στην Konoha.

-Όπως και να έχει άμα δείτε τέτοιους τύπους μην τους πολεμίσετε! Αναφερθείτε πρώτα σε Jounin ή στον Hokage για να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε.
Εγώ σκεφτόμουν τα πάντα εκείνη τη στιγμή. Τις λάθος πράξεις που έκανα μέχρι τώρα και τι θα έκανα αν τους έβρισκα.
-Shikamaru, ξέρω πως δεν θα αντισταθείς και θα τους πολεμίσεις μόνος. Πάρε αυτό.
-Τί είναι αυτό?
-Είναι Chakra Enhanced Trench Knife. Του προσθέτεις λίγο από το Chakra σου και αυτό αντιδρά ανάλογα. Δουλεύει με πολλούς τρόπους. Έχω τοποθετήσει αισθητήρες οπότε όταν προσθέσεις Chakra θα ειδοποιηθώ αυτόματα από το άλλο Knife που έχω. Πρόσεχε!

Ο θυμός μου προς τους δολοφόνους ήταν τεράστειος. Αν τους έβλεπα θα τους σκότωνα παρ'όλο που πάει αντίθετα με τους νόμους των Shinobi. Αν δεν πάρω εκδίκηση δεν ξέρω τι θα κάνω.
-Α και Shikamaru. Έλα σε δύο μέρες. Θα δεις κάτι πολύ ενδιαφέρον.
-Εντάξει... Φεύγω.
-Shikamaru.
-Haru?
-Πρόσεχε σε παρακαλώ. Είναι πολύ επικίνδυνο αυτό που πας να κάνεις.
-Δεν θα πάθω τίποτα. Εμπιστευτείτε με.
Έφυγα από την οικεία των Nara και πήγα στην πόλη για να βρω τους δολοφόνους και να τους διαλύσω.

Ο θυμός μου ήταν τεράστειος. Δεν ξέρω καν αν θα με συγκρατήσω αν δω τους δολοφόνους. Μπορεί να έκανα καμιά τρέλα και να τους πολεμούσα χωρίς πραγματικά να σκεφτώ στρατιγική. Όπως περπατούσα στον δρόμο προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι για να τους εμποδίσω να φύγουν. Δεν ήξερα για τις δυνάμεις τους και δεν ήξερα και πως πολεμούσαν. Θα ήταν λίγο δύσκολο στην αρχή αλλά όταν μάθαινα τα πάντα για τις δυνάμεις τους θα ήταν όλα πιο εύκολα. Έψαχνα επί ώρες για κάποιο σημάδι τους αλλά πουθενά τίποτα.
-Γιατί να σημαδέψουν την μητέρα μου? Τί ήθελαν να επιτύχουν με τον θάνατό της. Μπορεί να φταίει και το ότι θα γίνω επόμενος ηγέτης? Θα το μάθω σύντομα...

Έφτασα στις πύλες της Konoha. Εκεί βρήκα τους 2 Shinobi που είχαν οριστεί για να φυλάνε την πύλη. Πήγα γρήγορα και τους ρώτησα αν τους είδανε αλλά η απάντησή τους ήταν αρνητική. Ξαναγύρισα όλη την πόλη πολλές φορές αλλά τίποτα δεν φαινόταν. Ανέβηκα σε μια οροφή και ξάπλωσα. Κοίταξα τον ουρανό καθώς σκοτείνιαζε από όλη την ώρα που έψαχνα. Ήταν ολόκληρος συννεφιασμένος και δεν φαινόταν ούτε ένα αστέρι. Τα σύννεφα φαίνονταν βαριά και δεν μετακινούνταν γρήγορα όπως άλλες φορές.
-Γιατί αυτό να συνέβη σε εμένα? Ήθελα να έχω μιά απλή και συναρπαστική ζωή χωρίς ιστορίες όπως οι Clan. Μητέρα... γιατί έφυγες?
-Shikamaru?

Μόλις το είπα αυτό τότε εκείνη με κοίταξε με απορία.
-Μπορείς να με ρωτήσεις οτιδήποτε θελήσεις.
-Γνωρίζεις ότι θα γίνω ο επόμενος ηγέτης των Nara?
-Ναι, το έμαθα πριν λίγες ώρες. Ξέρω ότι θα είναι δύσκολο στην αρχή λόγω αυτού που έγινε με την μητέρα σου.
-Δεν ήταν αυτή η πραγματική ερώτηση. Πιστεύεις ότι αυτό που έγινε συνέβη εξαιτίας μου? Εξαιτίας του ότι θα γίνω ο επόμενος ηγέτης?
-Όχι Shikamaru! Μην σκέφτεσαι έτσι. Δεν μπορεί να φταις εσύ για ότι έγινε. Είσαι από τους μόνους που δεν φταίνε.
-Ευχαριστώ. Τώρα λέω να κάνω μια βόλτα στην πόλη.
Σηκώθηκα και πήδηξα από την οροφή στο έδαφος. Ο πραγματικός σκοπός μου ήταν να βρω τους δολοφόνους.

Η μέρα παραήταν κουραστική για να με φέρει σε κατάσταση όπου θα πάλευα στο ανώτερο της δύναμής μου. Έπρεπε να σκεφτώ κάτι για να τους σταματήσω. Δεν έπρεπε να τους άφηνα να φύγουν από το χωριό χωρίς να με πολεμίσουν. Καθώς προχωρούσα πρόσεξα ότι όλοι όσοι ήταν στους δρόμους της Konoha δεν κινόντουσαν. Είχαν μείνει κοκκαλεμένοι σαν αγάλματα. Ήταν πολύ παράξενο γιατί από την ώρα που έφυγα από την οροφή του σπιτιού όλα έτσι ήταν.
-Δεν μπορεί!
Σκέφτηκα το χειρότερο σενάριο και έτρεξα προς την είσοδο της Konoha. Αυτοί πρέπει να έκαναν κάτι για να υπνωτίσουν τους κατοίκους που βρίσκονταν στους δρόμους για να μην τους δουν.

Αν δεν τους προλάβαινα τότε δεν ήξερα τι να έκανα. Πίστευα πως ο θυμός μου θα με συνέφερε λίγο και θα αντικαθιστούσε την κούραση. Θα με έφερνε σε νέο επίπεδο μάχης και έτσι θα μπορούσα να τους πολεμίσω ίσα. Οι πύλες μόλις που φαίνονταν. Ήταν κλειστές αλλά τότε ακούστηκε ένας παράξενος θόρυβος από εκεί. Πρόσεξα ότι οι πύλες άνοιγαν σιγά σιγά.
-Μα τι κάνουν οι φρουροί! Δεν μπορεί να τους σκότωσαν και αυτούς!
Τελικά είδα 2 φιγούρες να βγαίνουν από το χωριό ήρεμα και τους φρουρούς να κάθονται κοιμησμένοι στο πόστο τους.
-Σταματήστε!!!!!
Τότε και οι 2 γύρισαν αποκαλύπτοντας τις στολές τους αλλά τα πρόσωπά τους έμεναν κρυμμένα από τις κουκούλες.